Santig Du


PRIER AVEC SANTIG DU EN TEMPS DE PANDEMIE - Diocèse de Quimper    «Ha perag ez-oc’h gwisket ken paour ?» a veze goulennet digand ar breur Yannig. Hag eñ a responte : «Ablamour ma ’z-on an disterra euz ar vreudeur.» E 1316 e-noa ar breur Yannig, ginidig euz Sant-Nouga, kuiteet parrez Sant-Gregor e Roazon ’lec’h ma oa bet person epad 13 vloaz, evid dond da veza breur fransiskan e Kemper. N’e-noa mui netra war e ano, ha ne oa nemed eur paour-kêz den o skei war dor eur gouent evid goulenn beza resevet en urz. Kalon Yann a oa digor evid an oll, dreist-oll evid ar beorien, ar gakouzed a yee da weled bemdez pe dost. Brokuz e oa ha prest da rei pep tra euz ar pez e-noa. Aliez ez ae da gestal evid ar re baour. Goude ar brezel etre Charlez ar Bleiz ha Yann Monforz a skoas war kêr Gemper e 1344-45, setu ar gernez vraz o skei didruez e 1346, hag ar breur Yann divoutou dre ar ruiou : «Tud a zo war-nez mervel gand an naon, deuit war o zikour !» Sammet eo Yannig gand e zac’h re bonner, med seulvui eo ponner, seulvui eo laouen. Ar zoubenn a zo o virvi en eur chaodouron vraz, Yannig oc’h ober tan. Eun deiz e roas evel-se soubenn d’eur mil a dud.
    E miz eost 1349, gwasoc’h c’hoaz : ar vosenn o skei war Gemper. Yannig ne ehan ket. Mond a ra dre ar ruiou, a di da di, e ti ar re baourra, ar re genta taget, êz eo da intent. Setu eñ warzu ar re zo dare da vervel, o c’hovez a ra, rei konfort dezo en o eur ziweza... hag o zebelia goude o maro. Ar breur Yann a zo aze gand e bedennou, e zaelou, e garantez. Tri bloaz ha tregont a zo ema evel-se ar breur Yann oc’h astenn war Gemper mantel e garantez. Med ar vosenn a zeuas a-benn anezañ a-benn ar fin. Eun devez e krogas ennañ da vad. O tistrei d’ar gouent e oa skuiz maro. Ar breur Yannig a bedas beteg e huanadenn ziweza, hag e ene a guiteas e gorv d’ar 15 a viz kerzu 1349. Yannig a Zant-Nouga a oa nao bloaz ha tri-ugent.
    An eñvor anezañ n’eo ket bet kollet nag e Kemper, nag e Sant-Nouga, hag e iliz-veur Kemper e teu c’hoaz koulz lavared bemdez tud da zigas bara evid ar re baour dirag delwenn an hini a vez greet anezañ Santig Du, peogwir eo bet livet e du e zae c’hriz ! ’Doug kleñved-red ar C’hovid-19, ez-eus bet en on touez meur a zantig-du hag o-deus roet o amzer, o aket hag o c’harantez da glask savetei ha d’an nebeuta kalonekaad ar re a zo bet taget gand ar c’hleñved. Mousc’hoarz laouen ar breur Yannig a lavar deom e c’hell eur bann-heol treuzi ar gwasa teñvalijenn.

(Diwar Santig Du, Visant Favé)

    «Pourbannière de Santig du, dessinée à Concarneau. Elle sera brodée par ...quoi es-tu si pauvrement vêtu ?» demandait-on au frère Yannig. Et il répondait : «Parce que je suis le moindre des frères.» En 1316 le frère Yannig, originaire de Saint-Vougay, avait quitté la paroisse de Saint-Grégoire à Rennes, dont il avait été le recteur pendant treize ans, pour devenir frère franciscain à Quimper. Il ne possédait rien, et n’était qu’un pauvre homme venant frapper à la porte d’un couvent pour demander à être reçu dans l’ordre. Le coeur de Jean était ouvert à tous, plus particulièrement aux pauvres, les cacous (lépreux) qu’il allait voir presque tous les jours. Il était généreux et prêt à donner tout ce qu’il avait. Il allait souvent quêter pour les pauvres. Après la guerre entre Charles de Blois et Jean de Montfort qui frappa la ville de Quimper en 1344-1345, voici la famine qui sévit sans pitié en 1346, et le frère Jean «sans souliers» de parcourir les rues : «Il y a des gens sur le point de mourir de faim, venez à leur aide !» Il est trop lourd le sac de Yannig, mais plus il est lourd et plus il se réjouit. La soupe est en train de bouillir dans une grande marmite et Jean est à faire du feu. Un jour il servit ainsi la soupe à un millier de personnes.
    Au mois d’aôut 1349, pire encore : la peste s’abat sur Quimper. Yannig n’arrête pas. Il parcourt les rues, il va de maison en maison, chez les plus pauvres, ceux qui sont les premiers atteints, cela se comprend facilement. Le voilà au chevet des moribonds; il les confesse et les réconforte à leur dernière heure... et les ensevelit après leur mort. Le frère Jean est là, avec ses larmes, ses prières et son amour. Cela fait trente trois ans qu’il est ainsi, répandant sur la ville de Quimper le manteau de sa charité. Mais à la fin, la peste vint à bout de lui. Un jour la maladie l’atteignit pour de bon. En retournant au Couvent, il était mort de fatigue. Le frère Jean pria jusqu’à son dernier souffle, et son âme quitta son corps le 15 décembre 1349. Yannig de Saint-Vougay avait 69 ans.
    Son souvenir ne s’est perdu ni à Quimper, ni à Saint-Vougay, et à la cathédrale de Quimper des gens viennent encore pratiquement chaque jour apporter du pain pour les pauvres devant la statue de celui qu’on appelle le petit saint noir parce que sa bure grise a été peinte en noir ! Au cours de l’épidémie de Covid-19, il y a eu parmi nous bien des Santig-Du qui ont donné leur temps, leur soin et leur amour pour sauver et au moins encourager ceux qui ont été atteints par la maladie. Le sourire joyeux du frère Jean nous dit qu’un rayon de soleil peut traverser la pire obscurité.

(D’après Santig Du par Visant Seité)

Job an Irien d'ar 26 a viz even / le 26 juin.